Lipcowe popołudnie. Po pracy częściowo dla relaksu, częściowo w interesach wskoczyliśmy na rowery. Cele wyprawy były dwa: Hotel Viktoria i Tesco. Trasę wybraliśmy tak, by jechać możliwie wyłącznie ścieżką rowerową.

Droga prowadziła najpierw ulicą Zemborzycką, potem Diamentową (gdzie ścieżka rowerowa na chwilę, tak mniej więcej do okolic Biedronki, zmienia się w wydzielony pas ulicy), a następnie traktem pieszo-rowerowym wzdłuż Bystrzycy w stronę centrum - zjazd na ten odcinek (w lewo) znajduje się między skrzyżowaniem z ulicą Krochmalną a skrzyżowaniem z ulicą Nadbystrzycką. Podziwiając rzekę, zieleń i ogólne zagospodarowanie mijamy po drodze Klub Jeździecki, Stadion Miejski i Park Ludowy, aż docieramy do alei Piłsudskiego, czyli naszego pierwszego celu.

Powrót tą samą trasą przy Bystrzycy aż do zjazdu, a właściwie tym razem wjazdu do ulicy Jana Pawła II, z której jeszcze przed ulicą Filaretów można zjechać w lewo w Wąwóz na Czubach. Kolejne piękne miejsce, świetnie zagospodarowane i tętniące życiem. Po drodze mijamy boiska, place zabaw, osiedlową scenę (na której właśnie odbywały się "Taneczne Czwartki"), siłownię na świeżym powietrzu, dużo ławek i koszy na śmieci, a wszystko otoczone zieloną przestrzenią na której spokojnie, nikomu nie przeszkadzając, mogą wybiegać się psiaki. Mijamy też dwa piesze patrole policji, a poza licznymi spacerowiczami również wielu rowerzystów, biegaczy czy rolkarzy. Wraz z końcem wąwozu kończy się jednak również ścieżka rowerowa i resztę drogi do Tesco - drugiego celu - trzeba pokonać osiedlowymi ulicami i chodnikami.

Znów wracamy tą samą trasą, tym samym malowniczym wąwozem, znów do znajomego zjazdu między Krochmalną a Nadbystrzycką, gdzie myśli kierują się w stronę Zalewu Zemborzyckiego - szkoda nie zerknąć na błękitną taflę będąc w zasadzie tak blisko... A więc znów traktem wzdłuż Bystrzycy, tym razem jednak w drugą stronę, po prawej mając opadające powoli słońce. Znad Zalewu wracamy już prosto ulicą Zemborzycką, gdzie podziwiać możemy jeszcze Wrotków skąpany w słońcu zachodzącym na horyzoncie.

Przebyty dystans: 30.96 km

Czas jazdy (bez postojów): ok. 2h 15 min

Jeśli w Lublinie odbywa się akurat Karnawał Sztukmistrzów, to jedno jest pewne - w ten weekend będę mieć inne ważniejsze, już zaplanowane lub akurat wypadłe sprawy. W tym roku udało się wyskoczyć przynajmniej w niedzielę, choć i tak prawie na sam wieczór, gdy uliczni artyści już się praktycznie pakowali. Liczba obejrzanych występów, to zawrotne 1. Mimo tego lekkiego zawodu późniejszy spacer po Starym Mieście zaliczony do udanych. Lublin jak zwykle piękny :)

Będąc nad Jeziorem Solińskim nie wypada nie popływać, więc trzeciego dnia wybraliśmy się nad wodę. Najbliższych kąpielisk było dwa, oba w Polańczyku, na mapie zaznaczone czerwonymi krzyżykami - jedno na cypelku (to wybraliśmy) i drugie w zatoczce. Droga spacerem w jedną stronę zajęła nam z naszego domku w Myczkowie ponad godzinę.

Tak droga wyglądała na mapie Polańczyka

A tak wyglądała na Endomondo

W Polańczyku od skrzyżowania ulic Bieszczadzkiej i Zdrojowej trochę musieliśmy przemaszerować zanim poczuliśmy typowy wakacyjny klimat turystycznej miejscowości. Mniej więcej przez połowę drogi mijaliśmy co prawda pensjonaty, hotele i sanatoria, ale było jakoś stosunkowo cicho, spokojnie... jakoś tak "coś-nie-do-końca". Dopiero później zaczęły się bary, stragany i stoiska z pamiątkami, a jeszcze później tłok innych spacerowiczów. Im bliżej jeziora tym mniej było na chodniku koszulek i sukienek, a tym więcej strojów kąpielowych. Wolne miejsca parkingowe przed samym kąpieliskiem znikły w szybkim tempie już w godzinach porannych (co w zasadzie nikogo nie dziwi), a płatny parking był zbójecko drogi. Dosłyszałam chyba 5zł za godzinę. Nie jestem pewna czy dokładnie, ale pytający kierowca najpierw się oburzył, potem roześmiał, a ostatecznie odjechał w siną dal.

Pierwsza kąpiel w Jeziorze Solińskim może rozczarować, zwłaszcza tych, którzy do tej pory raczej nie kąpali się w górskich jeziorach. Plaża była potwornie kamienista, dno potwornie strome, a do tego stopy ślizgały się na mule. Przy wyższym stanie wody podobno byłoby lepiej i wygodniej. Niemniej po trzech krokach od brzegu staliśmy już w wodzie po pas. A kolejne dwa-trzy wystarczyły żeby stać po szyję. Ogrodzone bojkami kąpielisko było w połowie zarezerwowane dla jakiejś kolonii, na pozostałej, nieogrodzonej części prawie obijało się łokcie o rowerki wodne. Widać to nieco na zdjęciu plaży - tłok, zaczynające się rowerki, głowy blisko linii brzegowej i krótkie strefy pływania odmierzone żółtymi i czerwonymi bojkami. Dopiero spacerując brzegiem dalej od kąpieliska robiło się luźniej i przestronniej. Podziwialiśmy horyzont białych żagli przy wyspie.

Późnym popołudniem wybraliśmy się jeszcze na spacer po okolicach Myczkowa. Początkowo myśleliśmy, że nie ma tam gdzie chodzić - co najwyżej właśnie do Polańczyka. Ale napotkana szybko przydrożna mapa wyprowadziła nas z błędu. Okazuje się, że Myczków przecina wiele szlaków, a zwłaszcza mocno promowane w okolicy są szlaki Nordic-Walkingowe. Jedynym błędem było wybranie się między lasy, pola i łąki tuż przed nadchodzącą wieczorną burzą... po oddaleniu się od zabudowań gzy zaczęły ciąć tak gęsto i okrutnie, że w pewnym momencie przestałam podziwiać okolicę i robić zdjęcia, a w pełni skupiłam się na machaniu rękami i nogami we wszystkie strony... I choć nikogo po drodze nie minęliśmy (musiałam naprawdę śmiesznie wyglądać), a deszcz spadł długo po tym jak wróciliśmy do domu, to spaceru niestety nie mogliśmy zaliczyć do udanego.

Podsumowując cały pobyt - zdecydowanie czujemy niedosyt. Trochę na karb pogody zrzucamy małą ilość przewędrowanych kilometrów. Upały mieszały się z deszczem, a gdy nie było deszczowo to akurat robactwo musiało się naprzykrzać.

Ale Bieszczady i bieszczadzkie miejscowości nas urzekły. Mnie zwłaszcza kapliczki - są przecudowne! Stoją na każdym rogu i w co drugim ogródku. W naszym stały dwie, przy czym jedna na pamiątkę I komunii świętej (kto by na Lubelszczyźnie o czymś takim pomyślał :) ). Same przydomowe ogródki też są niesamowite. Kolorowe, pstrokate i pachnące. Wyglądają jakby ktoś wrzucił do jednego ogromnego worka kępki kwiatów (bardzo dużo kępek), krzaczki, drzewka i ogrodowe ozdoby - wiatraczki, studzienki, krasnoludki, plastikowe bociany, plastikowe kwiaty na długich nogach, plastikowe jelonki i sarenki oraz inne rzeźby - a następnie pomieszał to wszystko w tym worku i rozsypał na trawniku. I tak praktycznie przed każdym domem.

Wizyta w Bieszczadach pierwsza, ale z pewnością nie ostatnia :)

W baśniowym lesie, otulonym mglistą pierzyną mijaliśmy drzewa śpiące pod porostami i cykaliśmy zdjęcie za zdjęciem żeby jeszcze tylko trochę dłużej nie musieć iść dalej...