W domu chodziły słuchy, że Kozłowiecki Park Krajobrazowy wylano asfaltem. Mało tego - że wylano asfaltem zwłaszcza te drogi, którymi nie mogą poruszać się samochody. Z braku innych skonkretyzowanych celów weekendowo-rowerowych postanowiliśmy to sprawdzić. I rzeczywiście, oczom naszym ukazał się asfalt szeroki, gładki i zachęcający do wojaży - a co najpiękniejsze - strzeżony przez liczne zakazy wjazdu dla pojazdów mechanicznych!

Mając wciąż w głowie problemy z pracą na papierowej mapie podczas poprzedniej wycieczki <confused> tym razem postanowiliśmy zaufać nawigacji w mapach Google. Dyskretne brzęczenie sygnalizujące skręty kilkukrotnie ustrzegło nas przed nadkładaniem drogi. Trasa minęła więc bez niespodzianek typu "ślepy zaułek" lub "jedziemy w drugą stronę" i zamknęła się w czasie jaki zakładaliśmy: (1) godzina na wydostanie się z Lublina, (2) godzina na dojechanie do lasu, (3) godzina jazdy po lesie, (4) godzina na powrót do Lublina i (5) godzina na ponowne przedostanie się przez miasto.

Przebieg trasy: Lublin Dziesiąta -> Lublin Choiny -> Kozłowiecki Park Krajobrazowy (przez Jakubowice Konińskie, Stoczek-Kolonia, Nasutów) -> Lublin Elizówka (przez Nowy Staw, Dys) -> Lublin Dziesiąta

Dystans: 65,31 km

Czas jazdy: 4h 40min 7s

Kozłowiecki Park Krajobrazowy powstał na obszarze największego kompleksu leśnego w okolicy Lublina stosunkowo niedawno, bo w 1990 roku. Jego powierzchnia to 6121 ha z otuliną 7432 ha (wg. tego źródła) lub 4018 ha z otuliną 9000 ha (wg. innych źródeł)... Przy okazji kolejnej wycieczki mamy nadzieję dotrzeć do źródła wszelkich źródeł >punktu informacji turystycznej< i rozwiać wszelkie internetowe wątpliwości.
Zalesienie Parku wynosi aż 90% cennego i zróżnicowanego drzewostanu, miejscami zbliżonego do naturalnego, gdzie ten najcenniejszy znajduje się w Rezerwacie Przyrody Kozie Góry.

To tyle z formalności, a w laickiej praktyce - jest to piękny, pięknie pachnący, przepięknie zielony i zielenią relaksujący las idealny by w niedzielne popołudnie pooddychać pełną piersią z dala od miejskiego zgiełku!

 

Z dala-niedala, bo od granicy Lublina do granicy Parku jest tak naprawdę tylko godzina spokojnej jazdy rowerem (lub 15-20 minut samochodem). Po wydostaniu się z miasta ulicą Choiny byliśmy mile zaskoczeni tym, że ścieżka rowerowa ciągnęła się dalej. Od czasu do czasu zmieniała tylko stronę ulicy, ale była zadbana, a ruch na tyle nieduży, że - choć niestandardowe - nie było to też zbyt uciążliwe.

Przez Jakubowice Konińskie i Jakubowice Konińskie-Kolonię dotarliśmy do miejscowości Smugi, gdzie po raz pierwszy doceniliśmy googlową nawigację. Aby nie nadłożyć drogi powinniśmy skręcić w stronę wsi Stoczek-Kolonia. I tu niespodzianka - wjechaliśmy na idealnie od brzegu do brzegu kamienistą drogę, najprawdopodobniej przygotowaną pod wylanie asfaltu. Jak pech to pech, kamienie ciągnęły się niemiłosiernie aż do Nasutowa...

Gdzieś w Nasutowie zobaczyliśmy białą kapliczkę skrytą w cieniu drzew, a zaraz za nią drogowskaz z mapą. Okazało się, że jechaliśmy szlakiem zielonym i jadąc nim dalej również dotarlibyśmy do lasu. Skręciliśmy jednak w lewo na szlak czarny.

Lasy Kozłowieckie przywitały nas parkingiem samochodowym (dla wolących piesze wędrówki) oraz zbitą i wygodną drogą gruntową. Szlak, znów zielony, doprowadził nas po chwili do pierwszej drogi asfaltowej, którą skręciliśmy w lewo. Od tej pory mijaliśmy wielu rowerzystów, rolkarzy, deskorolkarzy i... żadnego śmierdzącego samochodu! :)

W centrum Parku znajduje się staw, Dom Myśliwski i bardzo duże miejsce postojowe - ze stolikami, ławkami, stojakami rowerowymi i placem zabaw. Idealne na dłuższy czy krótszy odpoczynek. Po drodze do Domu Myśliwskiego zobaczymy też tablicę upamiętniającą bohaterską śmierć "Kolejarza", "Rysia" i "Śmiegłego" podczas II wojny światowej.

Dalej jedziemy prosto jeszcze ok. 2,5 km i zanim droga stanie się zbyt piaszczysta i wyboista skręcamy w prawo na Nowy Staw. Na 40 kilometrze trasy warto odbić na chwilę z drogi by stanąć przed skromną mogiłą trzynastu powstańców styczniowych z 1863 roku.

Z Nowego Stawu kierujemy się już niemal prosto na Lublin, do miasta wjeżdżamy przy Elizówce.

Lasy Kozłowieckie, mimo że tak naprawdę ledwo "liźnięte" zrobiły na nas duże pozytywne wrażenie i z pewnością niedługo wrócimy tam po więcej - na pewno Kozłówkę z Muzeum Zamoyskich i Rezerwat Przyrody "Kozie Góry", których teraz nie odwiedziliśmy z powodu ograniczonego czasu.

Profil trasy: wysokość max. 292 m - wysokość min. 175 m

Wycieczkę standardowo zaczęliśmy w Lublinie w dzielnicy Dziesiątej. Standardowo też wyjeżdżając z miasta drogą wojewódzką nr 835 polecamy przenieść się na drogę mniej-więcej równoległą, po drugiej stronie rzeki Czerniejówki. Poprowadzi nas przez miejscowości: Głusk, Żabią Wolę, Skrzynice, Chmiel Pierwszy i Chmiel Drugi aż do granicy Krzczonowskiego Parku Krajobrazowego. Jest dużo spokojniejsza, bardziej cicha i pozwala cieszyć się sielskim krajobrazem oraz delikatnym szmerem strumienia. Jej minusem jest jednak to, że kilka razy odbija i aby nie wyprowadziła nas w pola to trzeba pilnować mapy. Nam nie udało się przejechać bezbłędnie, trafialiśmy na drogi gruntowe częściej niż planowaliśmy, aż w pewnym momencie znaleźliśmy się w ślepym zaułku... Jeśli droga wyłożona betonowymi płytami nagle skręca pod kątem prostym w prawo - zawracajcie.

Krzczonowski Park Krajobrazowy utworzono 26 lat temu, w 1990 roku. Chroni charakterystyczny krajobraz tej części Lubelszczyzny - głęboko wcięte doliny rzek, wąwozy erozyjne i faliste wzniesienia (które mocno odczuliśmy w pedałach - jeśli zjeżdżasz z górki 40km/h, wiedz, że zaraz będziesz miał pod górę z prędkością 7km/h). Największą część, bo aż 70% powierzchni Parku to grunty orne, co wcale nie jest minusem. Pagórki wyglądają przepięknie zwłaszcza teraz, kiedy zielone zboża gęsto przeplatają się ze złotym rzepakiem.

Kolejne 25% powierzchni Parku to lasy, w tym trzy rezerwaty przyrody: Chmiel, Olszanka i Las Królewski. Dojeżdżając do granicy Parku od razu zobaczymy dwa z nich. Po lewej stronie stosunkowo nieduży rezerwat Chmiel, utworzony już w 1983 roku, w którym zachowane są fragmenty starego, naturalnego grądu z licznymi, pomnikowymi okazami dębu szypułkowego. Po prawej stronie natomiast rezerwat Olszanka, utworzony również w 1983 roku, chroniący stary, naturalny las dębowy. W tym rezerwacie znajduje się też pomnik przyrody "Buk", o czym informuje duża tabliczka kierunkowa przy głównej drodze. Nie polecamy jednak kierować się w tamtą stronę rowerem. Trzeba przejechać ok. kilometra wolnym tempem po drodze gruntowej wysadzanej wąskimi, ostrymi kamieniami. Już w połowie tych wybojów czułam jak mózg próbuje odkleić się od czaszki... Buk znajduje się po lewej stronie ścieżki i w zasadzie całkiem łatwo go przegapić - nie ma już więcej informacyjnych tabliczek, tylko zielona etykietka na pniu.

Na rondzie w Krzczonowie skierowaliśmy się w stronę zabytkowego XVII-wiecznego Kościoła pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny z XIX-wieczną neogotycką dzwonnicą, wielokrotnie w swojej historii odnawianego (m.in. po kilku pożarach). Dalej jedziemy na Walentynów i Pustelnik, przez kolejny rezerwat przyrody: Las Królewski, utworzony w 1997 roku by chronić rzadkie gatunki roślin, zbiorowiska leśne i ciekawe ukształtowanie terenu.

A za Pustelnikiem zaczęły się kłopoty...

W pewnym momencie urwała się droga asfaltowa, a pojawiła kolejna już dzisiaj gruntowa. Mimo, że dzień wcześniej padało, to dotychczas takie odcinki pokonaliśmy co prawda miejscami wolno i z większym wysiłkiem, niemniej bez poważniejszych problemów. Niezrażeni ruszyliśmy więc do przodu. Widząc już na horyzoncie upragniony asfalt nie zauważyliśmy, że droga zaczęła niebezpiecznie opadać poniżej poziomu pól, a grunt stawał się coraz bardziej grząski. Gdy doszło do nas jak bardzo niedoszacowaliśmy powagi sytuacji było już za późno - staliśmy po kostki w potwornym błocie, ubłocone koła przestały się kręcić, hamulców spod błota nie było nawet widać, a łańcuch i zębatki to była jakaś kosmiczna błotna katastrofa. Resztkami sił wspięliśmy się na pole (plując sobie w brodę, że dopiero w połowie tej błotnej tragedii) i zaczęliśmy ratować co się dało - przez chwilę myśląc, że oto w połowie trasy, 40 kilometrów od domu, zostaniemy bez środka lokomocji.

Najgorzej poradził sobie z błotem rower trekkingowy, z węższymi oponami, mniejszym bieżnikiem i obciążony sakwą która dodatkowo hamowała zwały w szczycie koła. Już po wstępnym zrzuceniu największego osadu wciąż wyglądało to tak:

Na szczęście rowery udało się doprowadzić do stanu jako takiej ponownej używalności. Solennie obiecaliśmy sobie, że dzisiaj już żadnej więcej gruntówki choćby trzeba było nadrobić i 20 kilometrów, a następnie skierowaliśmy się w Policzyźnie przez Stryjno Drugie i Stryjno Pierwsze na Piaski. Miejscowość po raz pierwszy uzyskała prawa miejskie już w I połowie XV wieku. Z rzeczy wartych zobaczenia znajdują się tam m.in. ruiny zboru kalwińskiego jeszcze z czasów, gdy miasto było centrum ewangelicyzmu w lubelskim. Wyjątkowo smutnym okresem w historii Piask był okres II wojny światowej, kiedy utworzono tu getto dla Żydów miejscowych, Lubelskich i Niemieckich, których następnie zgładzono w obozie zagłady Belzec.

Nie myśleliśmy już jednak o zwiedzaniu tylko o powrocie do domu, więc po krótkim odpoczynku na skwerze przy fontannie ruszyliśmy w stronę Lublina drogą serwisową przy S12. I subiektywnie był to najgorszy (oczywiście poza błotem) odcinek trasy - pod górę i cały czas pod wiatr... Odetchnęliśmy dopiero w Kazimierzówce. Potem już tylko przez Wilczopole i Lublin.

Czego nauczyliśmy się podczas tej wycieczki?

Przede wszystkim tego, że jeśli chcemy jechać drogami asfaltowymi, to trasę musimy wyznaczać na odpowiednim przybliżeniu - tak by wyraźnie było na niej widać drogi "grube" od "cienkich"...

Jeśli chcesz wiedzieć więcej

> o Krzczonowskim Parku Krajobrazowym: zajrzyj TUTAJ

> o Kościele w Krzczonowie: zajrzyj TUTAJ lub TUTAJ

> o getcie w Piaskach: zajrzyj TUTAJ 

Do Świdnika nie wybieraliśmy trasy możliwie najkrótszej, bo po co? ;) Przejechaliśmy przez Wilczopole, spokojną i cichą miejscowość z ładnymi widokami i nie najgorszym asfaltem. Jak na razie jest to jedna z najmilej kojarzących mi się pobliskich wsi. Na drugą stronę ekspresówki S12 prowadzi w Kazimierzówce kładka pieszo-rowerowa przy Kościele Matki Boskiej Częstochoskiej. 

Potem już tylko chwila pedałowania przez Świdnik i dojeżdżamy na Lotnisko. Droga jest łatwa i dobrze oznakowana. Tutaj jednak - jeśli przyjechaliśmy zobaczyć start - mamy do wyboru albo oglądać jazdę samolotu stojąc z jednej strony budynku, albo oderwanie się samolotu od ziemi stojąc z drugiej strony budynku...

Jak się później okazało, pas startowy prezentuje się dużo lepiej z drugiej strony lotniska - od Świdnika Dużego. Dojechaliśmy tam nieco okrężną drogą, bo przez Mełgiew, gdzie zrobiliśmy krótki postój nad stawem przy helikopterze (na pierwszym zdjęciu tytułowym). Idealne miejsce na kanapkę i wyciągnięcie nóg. Żeby się do niego dostać trzeba tylko skręcić z ul. Lubelskiej w ul. 3 Maja. Wcześniej z daleka widać kościół i to na niego się kierowaliśmy, a Staw przy kościele odkryliśmy przypadkiem.

Do Lublina wjechaliśmy od strony dzielnicy Tatary, a po drodze do domu zahaczyliśmy jeszcze o tłumną w ciepłe dni ścieżkę rowerową przy Bystrzycy.

Podsumowując majówkę - przez trzy dni przepedałowaliśmy łącznie 123,99 km oraz 7h 27min! Co nas raduje, niemniej #szykujemysięnawięcej ! :)

Pogoda na 2 maja od rana zapowiadała się teoretycznie wietrznie i deszczowo. Nie chcąc żeby nas przewiało ale jednocześnie też by nie stracić całkiem tego dnia wybraliśmy się na krótką przejażdżkę tylko po Lublinie. Cel -> Decathlon: kilka zapasowych dętek, łatki samoklejące, szczotki do czyszczenia...  Padać - oczywiście nie padało, ale przynajmniej zakupy się udały :)

Dystans: 26,41km

Czas pedałowania: 1h 43min

Jeśli chodzi o komunikację rowerową, to w Lublinie nie jest wcale tak źle (choć oczywiście mogłoby być o wiele lepiej!). Mapa ścieżek rowerowych jest stosunkowo gęsta i praktycznie do każdej dzielnicy można się jakąś dostać. No... czasem z mniejszymi lub większymi przerwami na chodnikach lub ulicach.

Na naszej dzisiejszej trasie mijaliśmy m.in. przebudowę skrzyżowania ulic Solidarności i Sikorskiego ze stosunkowo niedużym korkiem, bo tylko na jednym pasie. Największe utrudnienia w ruchu potrwają co najmniej do końca tego roku, a wszystkie prace budowlane co najmniej do października 2017 roku. Ale za to potem będziemy mogli cieszyć się nowym, wygodnym (miejmy nadzieję...), dwupoziomowym skrzyżowaniem.

Mijaliśmy też należącą do PGE Elektrociepłownię Lublin-Wrotków, o której dowiedzieliśmy się niedawno, że jest największym źródłem energii elektrycznej i cieplnej na Lubelszczyźnie oraz posiada największy blok gazowo-parowy w całej Polsce. Cóż... z zewnątrz wygląda całkiem imponująco :)

Kolejnym ciekawym punktem jest ul. Kochanowskiego i stojący przy niej czołg, którego wbrew gabarytom całkiem łatwo nie zauważyć. Niestety nic o nim nie wiemy i nie znaleźliśmy... Może Wy macie jakieś informacje? Jeśli tak, podzielcie się w komentarzu!

Jeśli szukasz mapy dróg rowerowych w Lublinie zajrzyj TUTAJ

Przebieg trasy: Lublin Dziesiąta -> Wólka Abramowicka -> Żabia Wola -> Prawiedniki -> Krężnica Jara -> Zemborzyce Dolne -> Lublin Wrotków -> Lublin Dziesiąta

Dystans: 42,54 km

Czas jazdy (bez postojów): 2h 25min 55sec

Odcinek trasy od Szpitala Neuropsychiatrycznego (Dziesiąta) do Żabiej Woli polecamy przejechać ul. Głuską równoległą do ul. Abramowickiej - jest od niej zdecydowanie spokojniejsza i mniej ruchliwa, a ciągnie się bez zbędnego nadkładania drogi praktycznie do samej Żabiej Woli (i dalej)!

Skręcając w Mętowie na Prawiedniki wjeżdżamy na fragment szlaku "Renesans Lubelski". W Prawiednikach mijamy "Bar i Łowisko Wędkarskie Prawiedniki" - trudno przeoczyć, bo podwórze wygląda naprawdę pięknie i zachęca do odpoczynku. Aż żałowaliśmy, że nie zdążyliśmy jeszcze zgłodnieć ;) Z tego odcinka mamy pierwsze tytułowe zdjęcie kwitnącego rzepaku.

Wyjeżdżając z Krężnicy Jarej w stronę Lublina skręcamy na Zemborzyce Dolne na pierwszym mijanym przejeździe kolejowym. Potem można już kluczyć i kluczyć po gładkim asfalcie. Generalnie zdecydowana większość trasy to gładki, bardzo przyjemny asfalt bez dziur i wybojów! Zastanowiła nas ogromna góra piachu zasłaniająca drzewa na horyzoncie. Ktoś wie skąd to i po co? ;)

Subiektywnie najmniej przyjemny odcinek wypadł nam nad Zalewem Zemborzyckim do zjazdu trzecim mostem na Bystrzycy. O ile wcześniej na całej trasie było cicho i spokojnie, to tutaj zaczął się naprawdę duży tłok. Bardziej niż na uroki okolicy trzeba było uważać na innych rowerzystów i pieszych. Co jednak uzasadnia ciepła przerwa majowa - wszystkich ciągnie na rowery i to akurat doskonale rozumiemy! Niemniej, przyjemniej jeździ się na mało "popularnych" szlakach.

Komu polecamy?

Trasę polecamy wszystkim lubiącym wycieczki w wiejskiej scenerii, po gładkim asfalcie oraz ceniącym sobie możliwość skrócenia jej w każdym momencie - jeździmy po obrzeżach Lublina i w zasadzie nie występuje punkt "bez powrotu", z którego możemy już tylko długo-długo jechać dalej. W Prawiednikach możemy wrócić do Lublina ul. Osmolnicką. Na ul. Krężnickiej możemy nie odbijać w lewo na wszelkie Zemborzyce. Również znad Zalewu możemy pojechać w stronę Abramowic i Głuska ul. Żeglarską i Makową, co nieco skróci trasę.