W Polsce mamy tylko trzy Parki Narodowe chroniące ekosystemy wodno-torfowe. Szczęśliwie jeden z nich, Poleski Park Narodowy, jest raptem około godziny drogi od Lublina. Cisza, ptaki, zieleń, woda, bagna i jeszcze więcej wody, i jeszcze więcej ptaków - czego chcieć więcej? Tym bardziej, że szlaki nie są mocno oblegane przez turystów!

Odwiedzając Park możemy przespacerować się pięcioma specjalnie przygotowanymi ścieżkami przyrodniczymi: pieszymi "Dąb Dominik", "Spławy", "Obóz Powstańczy", "Perehod" oraz rowerowej "Mietiułka". Są zróżnicowane pod względem długości oraz krajobrazu, a także dobrze oznakowane i ciekawie opisane na przydrożnych tablicach informacyjnych. Na pobliskich parkingach znajduje się natomiast czytelna i przejrzysta mapa zarówno samej ścieżki jak i całego parku - na dłuższe wyprawy polecamy zrobić jej zdjęcie telefonem. Lub też zaopatrzyć się we własną papierową mapę turystyczną np. w Ośrodku Muzealno Dydaktycznym PPN w Urszulinie

Wcześniej byliśmy już na pieszej wycieczce przez Obóz Powstańczy, Wólkę Wytycką i Mietiułkę (TUTAJ). Dziś na cel wzięliśmy stawy Perehodu dedykowane szczególnie ornitologom i miłośnikom wszelkiego ptactwa.

Żeby dotrzeć na parking samochodowy najbliższy trasie musimy wytężyć nieco wzrok i uwagę. Jadąc od strony Sosnowicy, po wjechaniu do Pieszowoli mijamy po prawej stronie zielony przystanek autobusowy (my zauważyliśmy tylko ten po lewej stronie). Zaraz za drugim przystankiem po prawej stronie będzie niepozorna, wąska droga polna wyglądająca bardziej jak podjazd do schowanego w głębi domu - w nią wjeżdżamy. Po około kilometrze będziemy na miejscu.

Przebieg trasy: ścieżka przyrodnicza Perehod

Dystans: 6,24 km

Czas: 1h 38min marszu bez postoju, z dłuższymi postojami w punktach widokowych wyszło ok. godzinę dłużej.

Perehod w PPN, widok na staw Graniczny

Perehod w PPN, wrzosy na wrzosowisku

W okolicy czwartego przystanku informacyjnego wyłania się zza drzew dość niespodziewanie, za to w całej krasie staw Dziki. A zaraz potem zauważamy kierunkowskaz na pierwszą wieżę widokową i schron do obserwacji ptaków - na to czekaliśmy! Widok z góry (a nie zza przybrzeżnej roślinności), na wodę i ptaki. Podobno w Parku występuje ich około 200 różnych gatunków. Zaopatrzeni w lornetkę oraz wiedzę z tablicy o różnicach między kaczką grążycą a kaczką właściwą staraliśmy się zgadywać która jest która na podstawie tego, jak wysoko nad wodę wystawały im kuperki. Ciekawostka: w schronie obserwacyjnym z najniższego okienka można dostrzec wiszące gniazdo ptaka. Niestety nie pamiętam jakiego...

Perehod w PPN, widok na staw Dziki

Perehod w PPN, widok na staw Dziki

Perehod w PPN, schron do obserwacji ptaków

Dalsza część trasy prowadzi groblą wzdłuż Stawu Dziki. Przybrzeżne szuwary miejscami znów przerastają nas o głowę, żabki poznane zaraz na początku nieustannie kręcą się między nogami, a kolejna tablica informacyjna przedstawia nam Rycyka oraz Kszyka... i tutaj zdajemy sobie sprawę, że ornitolodzy z nas marni, więc zostaniemy przy odróżnianiu kaczki od łabędzia ;) Dalej, przy Dużej Zośce wchodzimy w las - grąd kontynentalny, o którym szerzej opowie nam kolejna tablica informacyjna. Jeśli przyjrzycie się uważnie mapie szlaku, to zauważycie, że przy tej okazji można wydłużyć sobie trochę wycieczkę obchodząc dookoła kolejny staw - Dolny Horyszcz i następnie wrócić w to samo miejsce. My tego wtedy nie zauważyliśmy i już bez dłuższych przystanków dotarliśmy do drugiej wieży widokowej.

Tutaj zrobiliśmy sobie przerwę na drugie śniadanie w pięknej scenerii. Wiecie czego możecie użyć do wymieszania i zjedzenia sałatki jeśli zapomnieliście z domu sztućców? Oczywiście patyczków! Obdarte z kory na szczęście nie zmieniły smaku, choć z bliska pachniały intensywnie ;)

Gdzieś między próbą nabicia kawałka sałaty na patyczek, a złapania go jak chińskimi pałeczkami byliśmy świadkami zabawnej sceny, która uświadomiła nam kto jest niekwestionowanym królem okolicy. Na mieliźnie od 10 minut spokojnie stało sobie kilka chyba-czapli. A niedaleko nich pływał sobie duży, biały, samotny łabądź. Pływał, podpływał, czaił się, znów podpływał aż w końcu zdecydował. On chce koniecznie stanąć na tym wzniesieniu co jedna z chyba-czapli. Podpłynął do niej, nastroszył się, rozpostarł skrzydła i nawet nie musiał długo czekać na efekty. Przeganiana chyba-czapla oddaliła się w pośpiechu, a pozostałe... odsunęły się trzy kroki coby nie przeszkadzać, odwróciły głowy w drugą stronę i udawały, że nic nie widzą. Dumny łabądź usadowił się na miejscu, zakręcił szyją, podrapał pod skrzydłem, po czym uznał, że chyba jednak nie jest tak wygodnie jak myślał i spokojnie odpłynął.

Poza tym jednym incydentem staw emanował spokojem. Do tego stopnia, że niektóre ptaki zajmujące strategiczne miejsca na wystających gałęziach lub mieliznach oraz zaopatrzone w iście kocią cierpliwość nie zmieniły swojej pozycji przez całe 20 - 30 minut.

Perehod w PPN, widok na staw Pyrhów

Perehod w PPN, widok na staw Duża Zośka

Opuszczając wieżę widokową kierujemy się już z powrotem na parking, wciąż mijając kolejne stawy. Trochę zaskoczył nas ich stopień zarośnięcia. Niektórych prawie w ogóle nie było widać spod roślinności - np. obserwowany z wieży widokowej Pyrchów wyglądał jak duża kałuża na zielonej łące. Zdecydowanie nie chciałabym zgubić się w tej okolicy poza ścieżką. Ogólne wrażenie jest jednak niesamowite.

Podsumowując spacer po Perehodzie - jest to świetny sposób na spędzenie 2-3 godzin w ruchu na świeżym powietrzu. Zarówno na romantyczny wypad z drugą połówką, jak i rodzinną wyprawę z dzieciakami. Koniecznie z lornetką!

Jest niedługo (chyba, że gdzieś się na dłużej rozsiądziemy) i niemęcząco, za to w pięknej, różnorodnej scenerii oraz edukacyjnie - informacje z tablic można wykorzystać w terenie próbując rozpoznać przedstawione ptaki na żywo, ot choćby kaczkę grążycę i kaczkę właściwą. Nie zwróciłam co prawda uwagi na drogę pod kątem prowadzenia wózka dziecięcego, ale wydaje mi się, że nie powinno być źle, profil trasy jest stosunkowo płaski, a ścieżka dobrze wydeptana.

Perehod w PPN, widok na staw Piskornik

Już wspominałam w poście z ubiegłego roku, że Poleski Park Narodowy wydaje mi się niedoceniany turystycznie. Tym razem również się nad tym zastanawiałam...

Z jednej strony jest to zupełnie inny wymiar piękna niż w górach, gdzie podziwiając potężne szczyty czujemy się tacy mali i niepozorni wobec tego co może stworzyć natura. Tutaj nie ma skalnych masywów, szerokich horyzontów, nie spacerujemy w przelewających się między szczytami chmurach i nie czujemy dreszczyku emocji, gdy stopa obsunie się z kamienia, bo dwa kroki dalej jest przepaść, a jedyna droga pomocy to śmigłowiec. Z drugiej strony jednak jesteśmy otuleni lasem i mokradłami, z dala od ulic, blisko ogromnej ilości ptaków, żab, drobnych zwierząt przemykających po gałęziach. Nie czujemy się mali wobec natury - ale czujemy się jej częścią. Jest spokojnie, bezpiecznie i błogo. No... chyba, że zbliża się zmrok, trawy zaczynają tupać i warczeć, a do parkingu daleko ;)

Po uświadomieniu sobie tych dwóch różnych wymiarów piękna - górskich i nie-górskich - nasza okoliczna, swojska przyroda zaczyna nabierać coraz większego uroku, a początkowe "bez szału" powoli zmienia się w zachwyt.

Co Wy o tym myślicie? Często odwiedzacie okoliczne Parki Narodowe? Jakie były Wasze pierwsze wrażenia, a jakie kolejne? No i jak podoba się Wam pomysł na spędzenie wolnego czasu na Perehodzie? Podzielcie się swoimi wrażeniami w komentarzu!

Jeśli chcesz wiedzieć więcej:

> O trasie ( + świetne uzupełnienie do przystanków edukacyjnych) zajrzyj TUTAJ

W niedzielę 5 czerwca odbył się w Białce nad jeziorem Bialskim drugi w historii "Białka Triatlon". Przed zawodnikami dystans 1/4 IM, czyli: 0,95km pływania, 45km rowerem i 10,55 biegiem. My stawiliśmy się jak na razie tylko jako kibicujący obserwatorzy. Ale jeśli kondycja i treningi dopiszą to być może już w przyszłym roku uda się zrealizować ambitny plan i pojawimy się w dwóch rolach - zarówno kibicujących jak i startujących ;)

Uczucia po imprezie mamy mieszane... Jesteśmy pełni podziwu dla wszystkich uczestników za ich kondycję, wytrwałość i wolę walki. Zwłaszcza rzucała się w oczy płeć piękna - pierwsza pani straciła na pełnym dystansie raptem ok. 23 minuty w stosunku do pierwszego pana, natomiast ostatnia pani była o ok. 22 minuty szybsza od ostatniego pana (dla ciekawskich wyniki TUTAJ). Czujemy jednak pewien niedosyt organizacyjny... Ale po kolei.

"Sercem" imprezy była plaża przy Ośrodku Wypoczynkowym "Dom Harcerza" - tutaj znajdowała się scena, namioty sponsorów, punkt wyjścia z wody po przepłynięciu 950m i strefa zmian, czyli miejsce przesiadki na rowery i odstawienia ich po przejechaniu 45km.

Start był stosunkowo niedaleko sceny, w miejscu gdzie plaża zaczyna biec równolegle z ulicą. Komentatorzy widzieli wszystko co dzieje się dookoła oraz byli dobrze słyszalni przez zawodników i publiczność. W momencie gdy pierwsi pływacy docierali na środek jeziora większość kibiców zdążyła już wrócić na molo i zająć strategiczne pozycje do oklaskiwania wychodzących. Dobrze było też stamtąd widać strefę z rowerami i zmagania ze strojem, a w razie potrzeby można było szybko przenieść się oklaskiwać wsiadających na jednoślady.

Przy bramie wjazdowej na teren "Domu Harcerza" zaczynały się dwie pętle części rowerowej. Tutaj albo scenę było już słychać nieco mniej, albo po prostu mniej zwracaliśmy na nią uwagę. Co jakiś czas wśród obserwatorów niósł się pogłos: "to pierwszy ze sztafety" albo "dojeżdża druga pani" albo "ten z dziesięcioboju". Mniej więcej było więc wiadomo co, kto i jak.

Konkurencji w ramach zawodów było bowiem trzy: (1) uczestnicy samodzielnie pokonywali całą trasę, (2) uczestnicy pokonywali dystans sztafetą - jeden płynął, jeden jechał i jeden biegł, oraz (3) uczestnicy dziesięcioboju, którzy pokonywali dystans krótszy. Przy czym: (1) i (2) startowali razem, a (3) nieco później. Nic więc dziwnego, że w pewnym momencie wszyscy zlali się w jeden kolorowy korowód.

Do tej pory wszystko wyglądało świetnie i czuliśmy się naprawdę w sercu zawodów. Jednak w momencie gdy na dobre rozkręciły się biegi dało się już odczuć lekką dezorientację... Zawodnicy po odstawieniu rowerów dobiegali do mety, która znajdowała się już spory kawałek strefy zmian i sceny, mijali ją bokiem i zaraz za nią skręcali na skrzyżowaniu w prawo w las - robili pętelkę z powrotem do skrzyżowania, potem drugą i wracali na metę na finish.

Po przeniesieniu się w okolice mety i skrzyżowania łączność z bazą została totalnie utracona... Brakowało nam komentarzy o dobiegających na metę - które znamy choćby z biegów w Lublinie - wywoływania nazwisk czy miejsc. Nikt dookoła nie wiedział czy dany zawodnik jest ze sztafety, z dziesięcioboju, czy leci całość samodzielnie, czy samodzielni już w ogóle zaczęli dobiegać, czy jeszcze nie... W międzyczasie okazało się, że że zawodnicy pogubili trasę, bo pozrywały się taśmy na drzewach, ktoś sobie skrócił, ktoś wydłużył.

Mieliśmy wrażenie jakby na mecie wszyscy zostali zostawieni samym sobie... Scena sobie, meta sobie, eee tam... Za duża odległość. Ten element można było jakoś inaczej zorganizować, może niekoniecznie z dodatkową sceną ale np. postawić jakiegoś komentatora z mikrofonem i małym głośnikiem dla najbliższej widowni.

Na scenie publiczność zabawiały w tym czasie występy artystów, w większości zespołów ludowych, wiekowo przekrojowo od najmłodszych przedszkolaków do najstarszych emerytów.

Do dekoracji niestety nie mogliśmy zostać. Ale gratulujemy nie tylko zwycięzcom - gratulujemy wszystkim zawodnikom, którzy znaleźli sobie motywację najpierw do wyczerpujących treningów a potem do stawienia się na starcie. Jesteście wielcy! :)

Podsumowując, mimo lekkiego niedosytu dotyczącego organizacji części biegowej i finishu, to jak na imprezę lokalną - i z punktu widzenia obserwatora - wszystko było na bardzo wysokim poziomie. Dopisali zawodnicy, dopisali dopingujący, dopisała nawet pogoda... choć gdyby było trochę chłodniej, to nikt by się nie obraził. Na stoiskach sponsorów obłowiliśmy się w piękne mapy okolic ze szlakami, jeziorami i lokalnymi atrakcjami. Jezioro z kwitnącymi glonami wyglądało bajecznie. Ptaki śpiewały, lasy się zieleniły i już tak sobie myślimy i planujemy - kiedy by tu wrócić z rowerami ;)

W domu chodziły słuchy, że Kozłowiecki Park Krajobrazowy wylano asfaltem. Mało tego - że wylano asfaltem zwłaszcza te drogi, którymi nie mogą poruszać się samochody. Z braku innych skonkretyzowanych celów weekendowo-rowerowych postanowiliśmy to sprawdzić. I rzeczywiście, oczom naszym ukazał się asfalt szeroki, gładki i zachęcający do wojaży - a co najpiękniejsze - strzeżony przez liczne zakazy wjazdu dla pojazdów mechanicznych!

Mając wciąż w głowie problemy z pracą na papierowej mapie podczas poprzedniej wycieczki <confused> tym razem postanowiliśmy zaufać nawigacji w mapach Google. Dyskretne brzęczenie sygnalizujące skręty kilkukrotnie ustrzegło nas przed nadkładaniem drogi. Trasa minęła więc bez niespodzianek typu "ślepy zaułek" lub "jedziemy w drugą stronę" i zamknęła się w czasie jaki zakładaliśmy: (1) godzina na wydostanie się z Lublina, (2) godzina na dojechanie do lasu, (3) godzina jazdy po lesie, (4) godzina na powrót do Lublina i (5) godzina na ponowne przedostanie się przez miasto.

Przebieg trasy: Lublin Dziesiąta -> Lublin Choiny -> Kozłowiecki Park Krajobrazowy (przez Jakubowice Konińskie, Stoczek-Kolonia, Nasutów) -> Lublin Elizówka (przez Nowy Staw, Dys) -> Lublin Dziesiąta

Dystans: 65,31 km

Czas jazdy: 4h 40min 7s

Kozłowiecki Park Krajobrazowy powstał na obszarze największego kompleksu leśnego w okolicy Lublina stosunkowo niedawno, bo w 1990 roku. Jego powierzchnia to 6121 ha z otuliną 7432 ha (wg. tego źródła) lub 4018 ha z otuliną 9000 ha (wg. innych źródeł)... Przy okazji kolejnej wycieczki mamy nadzieję dotrzeć do źródła wszelkich źródeł >punktu informacji turystycznej< i rozwiać wszelkie internetowe wątpliwości.
Zalesienie Parku wynosi aż 90% cennego i zróżnicowanego drzewostanu, miejscami zbliżonego do naturalnego, gdzie ten najcenniejszy znajduje się w Rezerwacie Przyrody Kozie Góry.

To tyle z formalności, a w laickiej praktyce - jest to piękny, pięknie pachnący, przepięknie zielony i zielenią relaksujący las idealny by w niedzielne popołudnie pooddychać pełną piersią z dala od miejskiego zgiełku!

 

Z dala-niedala, bo od granicy Lublina do granicy Parku jest tak naprawdę tylko godzina spokojnej jazdy rowerem (lub 15-20 minut samochodem). Po wydostaniu się z miasta ulicą Choiny byliśmy mile zaskoczeni tym, że ścieżka rowerowa ciągnęła się dalej. Od czasu do czasu zmieniała tylko stronę ulicy, ale była zadbana, a ruch na tyle nieduży, że - choć niestandardowe - nie było to też zbyt uciążliwe.

Przez Jakubowice Konińskie i Jakubowice Konińskie-Kolonię dotarliśmy do miejscowości Smugi, gdzie po raz pierwszy doceniliśmy googlową nawigację. Aby nie nadłożyć drogi powinniśmy skręcić w stronę wsi Stoczek-Kolonia. I tu niespodzianka - wjechaliśmy na idealnie od brzegu do brzegu kamienistą drogę, najprawdopodobniej przygotowaną pod wylanie asfaltu. Jak pech to pech, kamienie ciągnęły się niemiłosiernie aż do Nasutowa...

Gdzieś w Nasutowie zobaczyliśmy białą kapliczkę skrytą w cieniu drzew, a zaraz za nią drogowskaz z mapą. Okazało się, że jechaliśmy szlakiem zielonym i jadąc nim dalej również dotarlibyśmy do lasu. Skręciliśmy jednak w lewo na szlak czarny.

Lasy Kozłowieckie przywitały nas parkingiem samochodowym (dla wolących piesze wędrówki) oraz zbitą i wygodną drogą gruntową. Szlak, znów zielony, doprowadził nas po chwili do pierwszej drogi asfaltowej, którą skręciliśmy w lewo. Od tej pory mijaliśmy wielu rowerzystów, rolkarzy, deskorolkarzy i... żadnego śmierdzącego samochodu! :)

W centrum Parku znajduje się staw, Dom Myśliwski i bardzo duże miejsce postojowe - ze stolikami, ławkami, stojakami rowerowymi i placem zabaw. Idealne na dłuższy czy krótszy odpoczynek. Po drodze do Domu Myśliwskiego zobaczymy też tablicę upamiętniającą bohaterską śmierć "Kolejarza", "Rysia" i "Śmiegłego" podczas II wojny światowej.

Dalej jedziemy prosto jeszcze ok. 2,5 km i zanim droga stanie się zbyt piaszczysta i wyboista skręcamy w prawo na Nowy Staw. Na 40 kilometrze trasy warto odbić na chwilę z drogi by stanąć przed skromną mogiłą trzynastu powstańców styczniowych z 1863 roku.

Z Nowego Stawu kierujemy się już niemal prosto na Lublin, do miasta wjeżdżamy przy Elizówce.

Lasy Kozłowieckie, mimo że tak naprawdę ledwo "liźnięte" zrobiły na nas duże pozytywne wrażenie i z pewnością niedługo wrócimy tam po więcej - na pewno Kozłówkę z Muzeum Zamoyskich i Rezerwat Przyrody "Kozie Góry", których teraz nie odwiedziliśmy z powodu ograniczonego czasu.

Profil trasy: wysokość max. 292 m - wysokość min. 175 m

Wycieczkę standardowo zaczęliśmy w Lublinie w dzielnicy Dziesiątej. Standardowo też wyjeżdżając z miasta drogą wojewódzką nr 835 polecamy przenieść się na drogę mniej-więcej równoległą, po drugiej stronie rzeki Czerniejówki. Poprowadzi nas przez miejscowości: Głusk, Żabią Wolę, Skrzynice, Chmiel Pierwszy i Chmiel Drugi aż do granicy Krzczonowskiego Parku Krajobrazowego. Jest dużo spokojniejsza, bardziej cicha i pozwala cieszyć się sielskim krajobrazem oraz delikatnym szmerem strumienia. Jej minusem jest jednak to, że kilka razy odbija i aby nie wyprowadziła nas w pola to trzeba pilnować mapy. Nam nie udało się przejechać bezbłędnie, trafialiśmy na drogi gruntowe częściej niż planowaliśmy, aż w pewnym momencie znaleźliśmy się w ślepym zaułku... Jeśli droga wyłożona betonowymi płytami nagle skręca pod kątem prostym w prawo - zawracajcie.

Krzczonowski Park Krajobrazowy utworzono 26 lat temu, w 1990 roku. Chroni charakterystyczny krajobraz tej części Lubelszczyzny - głęboko wcięte doliny rzek, wąwozy erozyjne i faliste wzniesienia (które mocno odczuliśmy w pedałach - jeśli zjeżdżasz z górki 40km/h, wiedz, że zaraz będziesz miał pod górę z prędkością 7km/h). Największą część, bo aż 70% powierzchni Parku to grunty orne, co wcale nie jest minusem. Pagórki wyglądają przepięknie zwłaszcza teraz, kiedy zielone zboża gęsto przeplatają się ze złotym rzepakiem.

Kolejne 25% powierzchni Parku to lasy, w tym trzy rezerwaty przyrody: Chmiel, Olszanka i Las Królewski. Dojeżdżając do granicy Parku od razu zobaczymy dwa z nich. Po lewej stronie stosunkowo nieduży rezerwat Chmiel, utworzony już w 1983 roku, w którym zachowane są fragmenty starego, naturalnego grądu z licznymi, pomnikowymi okazami dębu szypułkowego. Po prawej stronie natomiast rezerwat Olszanka, utworzony również w 1983 roku, chroniący stary, naturalny las dębowy. W tym rezerwacie znajduje się też pomnik przyrody "Buk", o czym informuje duża tabliczka kierunkowa przy głównej drodze. Nie polecamy jednak kierować się w tamtą stronę rowerem. Trzeba przejechać ok. kilometra wolnym tempem po drodze gruntowej wysadzanej wąskimi, ostrymi kamieniami. Już w połowie tych wybojów czułam jak mózg próbuje odkleić się od czaszki... Buk znajduje się po lewej stronie ścieżki i w zasadzie całkiem łatwo go przegapić - nie ma już więcej informacyjnych tabliczek, tylko zielona etykietka na pniu.

Na rondzie w Krzczonowie skierowaliśmy się w stronę zabytkowego XVII-wiecznego Kościoła pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny z XIX-wieczną neogotycką dzwonnicą, wielokrotnie w swojej historii odnawianego (m.in. po kilku pożarach). Dalej jedziemy na Walentynów i Pustelnik, przez kolejny rezerwat przyrody: Las Królewski, utworzony w 1997 roku by chronić rzadkie gatunki roślin, zbiorowiska leśne i ciekawe ukształtowanie terenu.

A za Pustelnikiem zaczęły się kłopoty...

W pewnym momencie urwała się droga asfaltowa, a pojawiła kolejna już dzisiaj gruntowa. Mimo, że dzień wcześniej padało, to dotychczas takie odcinki pokonaliśmy co prawda miejscami wolno i z większym wysiłkiem, niemniej bez poważniejszych problemów. Niezrażeni ruszyliśmy więc do przodu. Widząc już na horyzoncie upragniony asfalt nie zauważyliśmy, że droga zaczęła niebezpiecznie opadać poniżej poziomu pól, a grunt stawał się coraz bardziej grząski. Gdy doszło do nas jak bardzo niedoszacowaliśmy powagi sytuacji było już za późno - staliśmy po kostki w potwornym błocie, ubłocone koła przestały się kręcić, hamulców spod błota nie było nawet widać, a łańcuch i zębatki to była jakaś kosmiczna błotna katastrofa. Resztkami sił wspięliśmy się na pole (plując sobie w brodę, że dopiero w połowie tej błotnej tragedii) i zaczęliśmy ratować co się dało - przez chwilę myśląc, że oto w połowie trasy, 40 kilometrów od domu, zostaniemy bez środka lokomocji.

Najgorzej poradził sobie z błotem rower trekkingowy, z węższymi oponami, mniejszym bieżnikiem i obciążony sakwą która dodatkowo hamowała zwały w szczycie koła. Już po wstępnym zrzuceniu największego osadu wciąż wyglądało to tak:

Na szczęście rowery udało się doprowadzić do stanu jako takiej ponownej używalności. Solennie obiecaliśmy sobie, że dzisiaj już żadnej więcej gruntówki choćby trzeba było nadrobić i 20 kilometrów, a następnie skierowaliśmy się w Policzyźnie przez Stryjno Drugie i Stryjno Pierwsze na Piaski. Miejscowość po raz pierwszy uzyskała prawa miejskie już w I połowie XV wieku. Z rzeczy wartych zobaczenia znajdują się tam m.in. ruiny zboru kalwińskiego jeszcze z czasów, gdy miasto było centrum ewangelicyzmu w lubelskim. Wyjątkowo smutnym okresem w historii Piask był okres II wojny światowej, kiedy utworzono tu getto dla Żydów miejscowych, Lubelskich i Niemieckich, których następnie zgładzono w obozie zagłady Belzec.

Nie myśleliśmy już jednak o zwiedzaniu tylko o powrocie do domu, więc po krótkim odpoczynku na skwerze przy fontannie ruszyliśmy w stronę Lublina drogą serwisową przy S12. I subiektywnie był to najgorszy (oczywiście poza błotem) odcinek trasy - pod górę i cały czas pod wiatr... Odetchnęliśmy dopiero w Kazimierzówce. Potem już tylko przez Wilczopole i Lublin.

Czego nauczyliśmy się podczas tej wycieczki?

Przede wszystkim tego, że jeśli chcemy jechać drogami asfaltowymi, to trasę musimy wyznaczać na odpowiednim przybliżeniu - tak by wyraźnie było na niej widać drogi "grube" od "cienkich"...

Jeśli chcesz wiedzieć więcej

> o Krzczonowskim Parku Krajobrazowym: zajrzyj TUTAJ

> o Kościele w Krzczonowie: zajrzyj TUTAJ lub TUTAJ

> o getcie w Piaskach: zajrzyj TUTAJ